از زمانی که خودم رو شناختم مادامی که وانمود به افسردگی کردم بیشتر احترامم رو داشتند و اگر لبخندی در حد تبسم بر لب داشتم مثل عمله‌های زمان قاجار کتک و فحش خوردم.

آیا ارتباطی هست بین غمی که شیعیان از آن دم می‌زنند با فرار از کار و تلاش؟